P28 Assen – Hoogersmilde
Bij het station van Assen was het rustig, en de zon scheen vriendelijk. Wat een verschil met de tijden van het WK schaatsen in 1982! Toen stapten we hier uit de trein, omringd door duizenden andere schaatsliefhebbers, en liepen in een feestelijke stoet richting het Asser stadion. Vandaag herhaalde ik die route, maar dit keer in een totaal andere sfeer. Via de binnenstad, langs het beeldje van Bartje en statige herenhuizen, ging ik op weg naar het Asserbos. Bij het hertenkamp kwamen de herinneringen weer naar boven. Niet alleen aan dat legendarische EK van 1982, maar ook aan de Wintertriathlon die hier ooit van start ging. Eerst een rondje hardlopen rondom het hertenkamp, dan 21 kilometer door het natuurgebied Baggelhuizen, gevolgd door 180 kilometer fietsen door Drenthe, en uiteindelijk 100 rondjes op de ijsbaan van Assen.
De ingang van de oude ijsbaan bracht opnieuw nostalgie naar boven. Het leek alsof er weinig veranderd was sinds de tijd dat ik hier met mijn jongens kwam, tijdens het Asser wielerkamp dat naast de baan werd gehouden. Toen ik naar binnen ging, was het echter een drukte van belang. Tot mijn verrassing bleek er een kerkdienst aan de gang te zijn. Na wat omzwervingen door de gangen van het complex, probeerde ik de ijsbaan te vinden, maar zonder succes. Teleurgesteld dronk ik een kop koffie in een van de restaurants. Daar sprak ik een serveerster aan, en zij legde me uit dat ik me eigenlijk precies op het middenterrein van de oude ijsbaan bevond. Het gebogen gebouw, dat nu dienst doet als hotel, was vroeger de noordbocht van de baan. Een leuk concept, maar wat jammer dat die prachtige ijsbaan er niet meer is.
Ik herinner me nog goed hoe tijdens het EK van 1982 de tribunes tot de nok toe gevuld waren. De Beerenburg ging rond alsof het water was, en het publiek zong luidkeels alle bekende carnavalskrakers. De sfeer was uitbundig, met Hilbert van der Duim die het goud pakte, en Frits Schalij die vierde werd. Toen was het nog een open baan, en ook tijdens mijn Wintertriathlon in 1987 had de baan datzelfde karakter. Pas later werd er een half dak geplaatst, waarbij de kleur geel dominant was, herinner ik me nog.
Na het restaurant ging ik verder richting Witten, waar de natuurijsbaan van IJsvereniging Witten al sinds 1936 ligt. De baan zag er piekfijn uit, en het clubhuis was netjes verzorgd. Het pad langs de ijsbaan loopt parallel aan een militair terrein, met daarachter het TT Circuit van Assen.
De tocht vervolgde zich over kronkelende zandweggetjes. Maar toen ik even te veel naar mijn telefoon keek, ging het mis: ik zag een kuil over het hoofd en verzwikte mijn enkel flink. Toch moest ik door, zij het met wat meer voorzichtigheid. De route leidde me langs het natuurgebied Hijkerveld. Aan het eind was een vogelobservatiehut, maar om daar te komen moest ik door een angstaanjagende donkere tunnel van zo’n 300 meter. Volgens de borden huisden hier vleermuizen, wat de spanning nog wat verhoogde.
Via Speelstad Oranje zette ik koers naar Hoogersmilde, waar de laatste natuurijsbaan van de dag lag. De ijsbaan, van IJsvereniging d’Olde Smilde, heeft sinds 2014 een vernieuwde kantine genaamd ‘t Ieshokkie. Na nog een paar kilometer liep deze etappe ten einde in Hoogersmilde. Tijd om uit te rusten en mijn enkel wat rust te gunnen.
