P26 Groningen – Zuidlaren

Vandaag begon mijn tocht bij het centraal station van Groningen, met het stadspark als eerste bestemming. Dit park herbergt een stukje schaatsgeschiedenis: hier lag tussen 1912 en 1969 de Groninger natuurijsbaan. (Mark, bedankt voor de tip!) De laatste Nederlandse kampioenschappen op natuurijs werden hier in 1963 verreden. Na dat jaar werden de NK’s alleen nog op kunstijsbanen gehouden, waarschijnlijk een gevolg van de bouw van de Jaap Edenbaan in Amsterdam.

In totaal zijn er vier NK’s op natuurijs gehouden op deze baan: in 1922, 1929, 1940 en 1963. In 1970 werd de oude natuurijsbaan vervangen door een kunstijsbaan, en in de vroege jaren ’90 maakte deze kunstijsbaan plaats voor een overdekte baan in het sportcentrum Kardinge, aan de andere kant van de stad. Dat sportcentrum kwam ik al tegen in een eerdere etappe.

Het vinden van de locatie van de oude natuurijsbaan was niet eenvoudig. De baan ligt wat verscholen tussen kantoren, maar tussen de gebouwen door was er nog een grote vijver zichtbaar, met betonnen traptreden die naar het water leiden aan de oostkant. Toch was het bijzonder om te bedenken hoeveel schaatsgeschiedenis hier ooit heeft plaatsgevonden. Naast de nationale kampioenschappen vond hier in 1905 ook het Wereldkampioenschap Schaatsen Allround plaats, waar Coen de Koning zijn titel veroverde.

Na het verkennen van deze plek, liep ik verder door het stadspark, langs de renbaan, en kwam uit bij een paviljoen. Daar genoot ik van een welverdiende bak koffie. Na mijn rustpauze vervolgde ik mijn route via de Laan Corpus den Hoorn, richting het Noord-Willemskanaal. Vanaf daar volgde ik weer het Pieterpad.

Langzaam maar zeker verliet ik de bebouwing van Groningen en liep ik via zandweggetjes richting Noordlaren. Soms week ik af van het officiële Pieterpad, maar dat deed niets af aan de charme van de route.

Vlak voor Noordlaren kwam ik langs een verrassende natuurijsbaan, die van ijsvereniging De Hondsrug Noordlaren. Het was prachtig om te zien dat de baan voorzien was van asfalt, waardoor het mogelijk was om te skeeleren. De kinderen waren druk in de weer met de speeltoestellen, en het voelde heerlijk levendig. Op de website van de vereniging ontdekte ik dat hier in 2002 de eerste natuurijsmarathon werd gehouden.

Na Noordlaren ging mijn route verder naar Midlaren, waar ik weer een ijsbaan ontdekte, deze van de jonge ijsvereniging Midlaren, opgericht in 2017. Na even zoeken vond ik de ijsbaan achter de huizen, gelegen op een mooi stuk gras met speeltoestellen erbij. Ook deze vereniging had alles goed geregeld, en de baan zag er prima onderhouden uit.

Het laatste dorp op mijn route was Zuidlaren, waar de ijsbaan van ijsvereniging Zuidlaren (opgericht in 1866) lag. Het was heerlijk wandelen tussen de dorpen over de zandwegen, hoewel de kilometers inmiddels wel begonnen te tellen. Via een bos kwam ik uit bij de ijsbaan: een nette, traditionele baan met een grasveld, lichtmasten en een uitstekend clubhuis.

Vanuit het bos kwam ik uit in het gezellige centrum van Zuidlaren. Na een hapje in een lokaal restaurant, was het tijd om de reis naar huis te maken, met een voldaan gevoel na een mooie tocht langs de natuurijsbanen in de provincie.