P12 Hoogkarspel – Enkhuizen.
Vanaf station Westerwijzend in Hoogkarspel begon mijn tocht door het dorp, op weg naar de natuurijsbaan van Hoogkarspel aan de Sluisweg. Deze ijsbaan heeft zich ontwikkeld tot een multifunctionele sportaccommodatie. Sporters zoals skeeleraars, hardlopers en bootcampgroepen kunnen zich uitleven op het asfaltgedeelte en de bijbehorende toestellen. In een NHnieuwsbericht van 28 november 2020 werd nog benadrukt dat dit een uitstekend alternatief is voor het gebrek aan natuurijs in de regio.
Vervolgens zette ik koers naar het natuurgebied de Schapenstreek. Hier was het een drukte van belang: het hooi werd volop gemaaid en ik moest flink klimmen en klauteren over de hooibergen. Via de Lutjebroekerweel ging de route verder richting het Streekbos. Hoewel het pad aanvankelijk over het Weelenpad liep, een fietspad, boog het al snel af en ging dwars door de weilanden.
Door het Streekbos kwam ik zo Enkhuizen binnen, via de Gouw. Na het oversteken van wat pittoreske bruggetjes in een park doemde de natuurijsbaan van Enkhuizen op. De Enkhuizer IJsclub heeft een prachtig clubgebouw, pal naast de brandweerkazerne. Toch stond er in 2020 een artikel in NHnieuws waarin werd geschreven over de problemen van de vereniging. In tegenstelling tot andere clubs in de regio had deze ijsclub te kampen met een gebrek aan leden. Aanmelden op enkhuizerijsclub.nl zou daarom een goed idee zijn!
Na mijn bezoek aan de natuurijsbaan ging ik verder Enkhuizen in. Ik stak de brug over en wandelde langs de imposante vestingwal. Eenmaal bij de Oude Gouwsboom, een historische waterpoort in de vestingwal, stapte ik de stad binnen. Het was werkelijk een genot om door Enkhuizen te lopen, met zijn schitterende huizen, statige kerken en sfeervolle pleinen. Uiteraard nam ik even de tijd om iets lekkers te drinken en te eten in dit mooie plaatsje.
Bij de haven aangekomen zag ik de veerboot uit Stavoren net binnenkomen. Een leuk gezicht, vooral omdat Stavoren mijn volgende bestemming zal zijn op weg naar het gewest Friesland.
