P18 Akkrum – Mantgum.

Vanuit het station van Akkrum begon ik mijn tocht richting het centrum. Al snel viel mijn oog op een gezellig restaurantje met een terras aan het water. Ideaal voor een kop koffie, terwijl ik genoot van de bedrijvigheid op het water, met talloze bootjes die langs voeren. Daarna zette ik mijn wandeling voort richting Oude Schouw.

In 1672 rukte Bommen Berend vanuit het zuiden op, en het Hof van Friesland besloot Oude Schouw in staat van verdediging te brengen. Uiteindelijk werd Bommen Berend gestopt, maar het duurde tot 1839 voordat er een brug kwam ter vervanging van de oude veerpont. En ja hoor, ook ik moest wachten voor die brug… Ach, dat hoort erbij.

Als je ooit de kaart van deze omgeving bekijkt en rare namen van rivieren ziet, is er een bijzondere legende die dit verklaart. Twee reuzen, Kromme Knilles en Manke Meine, probeerden de wateren recht te graven, maar toen ze hun kromme werk zagen, riepen ze gefrustreerd: “Ahkrom!” Zou Akkrum hier zijn naam aan te danken hebben? Het blijft een vraagteken, maar een mooi verhaal is het zeker.

Bij Reduzum passeerde ik de natuurijsbaan van IJsclub Eendracht Reduzum, die al sinds 1994 op deze locatie ligt. Vroeger, zo hoorde ik, lag de baan nog in het zuidelijke deel van het dorp, dat inderdaad blijkt te bestaan. De ijsclub zelf dateert echter al van 1857, hoewel de eerste hardrijderijen zelfs al in 1855 werden georganiseerd.

Na Reduzum sloeg ik meteen linksaf en liep door tot ik bij een charmant bruggetje aankwam dat over de Zwette ging. Dit is dezelfde Zwette waar de schaatsers van de Elfstedentocht onderdoor glijden, en het was een bijzonder gezicht om over deze historische waterloop te kijken. Zoals ik eerder vertelde, was dit gebied vroeger de Middelzee, en de Zwette is een overblijfsel van die tijd, al dan niet door mensenhanden gegraven. De schaatstoertocht hier heet toepasselijk de Zwim-Zwette-Middelsé-toertocht. Er zijn trouwens nog meer toertochten in deze streek; een kijkje op de KNSB-website kan dat bevestigen.

Na het bruggetje liep ik nog een eindje langs de Zwette voordat ik mijn route richting Mantgum vervolgde. Zodra ik Mantgum binnenkwam, zag ik de kerk al staan, duidelijk gebouwd op een terp. Daaromheen stonden mooie, statige huizen, die het dorp een karakteristiek aanzicht gaven. Een stukje verder bereikte ik het station van Mantgum, en ik dacht nog net een glimp op te vangen van de natuurijsbaan. Over de geschiedenis van die ijsbaan kon ik niet veel vinden, behalve dat de ijsclub “De Twa Doarpen” heet.

Zo eindigde deze tocht, en met Mantgum achter me kijk ik alweer uit naar de volgende etappe: op naar Leeuwarden!