Etappe 17: Borgonuovo naar Como
Gisteravond besloot ik vroeg te gaan slapen, maar voordat ik dat kon doen, moest ik eerst mijn fiets op slot zetten. Terwijl ik dat deed, groette ik een motorrijdersstel dat net hun plek had gevonden naast mijn tent. We wisselden een paar woorden en ik voelde me even verbonden met deze onbekenden. Toen ik terug naar mijn tent liep, merkte ik pas dat ik mijn sleutel kwijt was. “Waar had ik die ook alweer gelaten?” vroeg ik me af. Ik doorzocht het hele grasveld, maar zonder resultaat. Mijn nieuwe Italiaanse buren boden meteen hun hulp aan. We doorzochten de grond zonder succes. Pas later, toen ik mijn tent in kroop, ontdekte ik dat de sleutel in mijn opblaaszak terecht was gekomen – de zak die je gebruikt om je luchtbed op te blazen. Een opluchting!
Na een gezellig praatje met de buren kroop ik mijn tent in, rolde mijn slaapzak om me heen en voelde al snel de vermoeidheid van de dag. De rust van de avond bracht me in slaap. Buiten was het stil, alleen het zachte ruisen van de wind in de bomen bracht wat leven.
Vanmorgen werd ik vroeg wakker. De zon scheen al lekker op de tent, haar warme gloed deed me vanzelf uit mijn slaapzak kruipen. De frisse lucht van de ochtend was verkwikkend en ik begon met mijn inpakritueel. Alles in mijn eigen tempo, rustig en zonder haast. De zon verwarmde de lucht om me heen en de natuur leek langzaam wakker te worden.
Vandaag zou de afdaling prachtig worden. Het weer was helder en warm. Terwijl ik langs schilderachtige kerkjes en lieflijke dorpjes fietste, voelde het alsof ik in een ander tijdperk was beland. Ik stopte in Chiavenna bij Sierra Nevada Caffe voor een broodje en een cappuccino. Buiten stonden een paar tafels in de straat, en terwijl ik daar zat, voelde ik me één met de rustige Italiaanse sfeer. Het was typisch charmant, zoals je het in de films zou verwachten.
Na Chiavenna vervolgde ik mijn weg, en al snel arriveerde ik bij Lago di Mezzola. Het was er rustig en het pad leidde me door een parkachtige omgeving. Al snel werd het drukker en passeerde ik verschillende tunneltjes die de spoorlijn doorkruisten. Uiteindelijk kwam ik bij het Como-meer, waar de weg langs het water slingert en de campings het gevoel van een vakantieoord gaven.
Het fietspad begon goed, maar werd al snel een smal wandelpad. Het was moeilijker om snelheid te maken door het vele voetgangersverkeer en de smalle bochtige paden met los grind. Desondanks genoot ik van het uitzicht op het meer en de kleine strandjes langs de route.
Om sneller vooruit te komen, besloot ik af en toe de hoofdweg te nemen, ondanks het drukke verkeer. Soms ging de weg door een tunnel, met vlak ervoor een bord dat fietsen verbood. Gelukkig leidde er steeds een klein paadje om de tunnel heen, zodat ik door kon blijven fietsen.
De zon was fel en ik merkte dat ik, ondanks mijn gewoonlijke weerstand tegen verbranden, vandaag toch wat kleur kreeg. Ik besloot zonnebrand te kopen, het leek een verstandige keuze. Bovendien had ik onderweg al een paar campings gezien waar je tent midden in de volle zon stond, zonder enige schaduw. Dat leek me niet te doen, dus besloot ik voor een hotel te kiezen, hoe verder weg het ook was.
Met dit besluit in gedachten was het nog slechts 10 kilometer naar mijn hotel. Deze keer had ik gekozen voor een hotel waar ik mijn spullen kon wassen. Mijn kleding was niet bepaald geurloos, en een beetje frisse was leek me geen overbodige luxe.
In het hotel aangekomen, was er een terras met een aangename bries. Grote ventilatoren zorgden voor verkoeling. Ik bestelde een karaaf wijn en een pizza. Toen de ober het eten bracht, keek ik hem aan en had het vreemde gevoel dat ik hem kende. Hij had blijkbaar hetzelfde, want we raakten in gesprek. We probeerden het te achterhalen door verschillende plaatsen te noemen, maar het bleef een raadsel. Hoe dan ook, het voelde goed om even in gesprek te zijn, een stukje vertrouwdheid in deze vreemde omgeving.
