Etappe 14 Grusch – Davos.
Helaas, gisteren was het weer zo slecht dat ik toch maar een extra dag in het hotel ben gebleven. Maar vandaag moest het dan echt gebeuren. Ik zag er enorm tegenop: bijna 40 kilometer klimmen! Van 600 meter naar 1640 meter hoogte… Met een racefiets is dat al pittig, maar met mijn fiets van 20 kilo plus ongeveer 35 kilo bepakking? En dan mezelf er ook nog bij!
Het eerste stuk verliep nog redelijk: een geleidelijke klim over prima geasfalteerde fietspaden. Na zo’n 15 kilometer veranderde dat echter in een pad dat nauwelijks als voetpad te herkennen was. Het kronkelde diep door de natuur langs een wild stromende rivier, absoluut prachtig. Maar de route had steile hellingen die zo zwaar waren dat ik mijn fiets niet eens lopend omhoog kon duwen!
Bij Saas besloot ik mijn geluk te beproeven op een grotere weg. Dat kon, maar het betekende meteen flink omhoog klimmen! In het kleinste verzet – 4 km/u en dat voelde nog alsof ik stilstond – ploeterde ik verder. Het leek wel een surplace: je beweegt amper en moet oppassen om niet om te vallen.
Eenmaal boven bij Saas dacht ik dat ik eindelijk op de goede weg zat. Gelukkig wezen twee vriendelijke dames me nog net op tijd erop dat ik van pad moest wisselen. Zo kwam ik terecht bij adembenemende watervallen, stuk voor stuk prachtig. Na nog wat klimwerk bereikte ik Klosters, waar ik bij een bakker mezelf even kon opladen met een heerlijk broodje en een kop koffie. Dat was hard nodig!
Ik had al een voorgevoel over wat me nog te wachten stond, en ja hoor: na Klosters werd het echt zwaar. De laatste 7 kilometer omhoog waren genadeloos, en ik heb zeker 2 daarvan gelopen. Het was behoorlijk beschamend, totdat ik zag dat zelfs een wielrenner verderop afstapte. Gelukkig, ik was niet de enige die het te zwaar vond!
Eindelijk, na die eindeloze klim, kwam ik aan bij het hoogste punt. Dat was een plek zo’n 3 kilometer voor Davos, bij een tankstation. Daar nog snel even wat drinken en wat zoetigheid ingeslagen. En toen… de afdaling! Het voelde fantastisch om naar beneden te razen, de teller boven de 50 km/u. Wat een afsluiting!
Toen ik Davos binnenreed, kon ik trots zeggen: “Yes, weer een ijsbaan op de fiets bereikt!” Oké, het doel was Italië, maar dit kon ik ook wel waarderen. Voorlopig is dit het einde van deze fietsavontuur. Wat een rit!
