P13 Eindhoven – Made.
Ik had mezelf voorgenomen om niet met een weerbericht te beginnen, dus ik zal niet zeggen dat het nog steeds koud was—maar wel met een lekker zonnetje erbij. Perfect fietsweer, eigenlijk.
De eerste kilometers voerden me door een typisch Brabants landschap. Uitgestrekte weilanden werden afgewisseld met knusse stukken door het bos. Het rustige decor gaf me de kans om lekker in het ritme te komen en alvast te mijmeren over de volgende halte.
Na ongeveer 25 kilometer doemde de Irene Wüst IJsbaan in Tilburg op. Terwijl ik voor de ingang stond, moest ik toch even denken aan hoe sommige ijsbanen in Nederland zijn blijven steken in de vorige eeuw. Veel locaties zouden echt een opknapbeurt kunnen gebruiken. Geen pleisters meer plakken, maar eens goed aanpakken! Het contrast met bijvoorbeeld Thialf of de verrassend moderne entree van de ijsbaan in Alkmaar laat zien dat het wél kan.
Na dit bezoek ging de tocht verder door de bossen bij Gilze. Niet veel later bereikte ik de ijsbaan van Breda. Gelukkig ziet deze er een stuk beter uit! Deze baan bracht ook herinneringen naar boven: ik was hier ooit gastcoach bij een aantal Nederlandse Kampioenschappen Masters. Mooie tijden, met de focus op sport en een geweldige sfeer.
Met Breda achter me lag de weg naar de laatste ijsbanen open. Het einde van dit avontuur komt in zicht, maar er is nog genoeg om naar uit te kijken!
