P06 Eenrum – Assen.
Na een heerlijke nacht in Eenrum word ik wakker met het getik van regen op het dakraam. “Zachtjes tikt de regen…” schiet door mijn hoofd. Ach, we zien wel hoe het loopt vandaag. Na een stevig ontbijt laad ik mijn trouwe tweewieler weer op en begin mijn tocht door de Groningse velden, op weg naar Assen. Een korte rit deze keer, maar wel met een interessante mix: één actieve kunstijsbaan en twee, laten we zeggen, historische ijsbanen.
Na zo’n 20 kilometer fietsen, waarbij ik meerdere keren het Pieterpad kruiste, bereik ik Kardinge, de nog altijd actieve ijsbaan van Groningen. Hier maak ik snel wat luchtopnames—de drone is inmiddels een vast onderdeel van mijn uitrusting—en fiets daarna door naar het stadspark. Hier lag ooit de oude ijsbaan van Groningen, maar daar is nu niets meer van te herkennen. Een beetje weemoedig laat ik die plek achter me en vervolg mijn weg.
Mijn route leidt langs prachtige zand- en gravelpaden, omgeven door stille natuur. Hoewel de heide deze keer niet in bloei staat, blijft het een genot om hier te fietsen. Langzaam maar zeker nader ik Assen en rijd ik door het smalle laantje waar herinneringen naar boven komen aan de Asser Wintertriathlon. Die wedstrijd heb ik ooit totaal onvoorbereid meegedaan, samen met Bram, Mark, Jaap en Dirk, plus onze trouwe supporters. Wat een avontuur was dat!
Vlak voor mijn eindpunt passeer ik de plek van de oude ijsbaan van Assen. Het is onmogelijk om niet even stil te staan bij de geschiedenis van deze baan. Mijn hotel van vandaag ligt aan de noordbocht van wat ooit deze legendarische ijsbaan was. Het voelt bijna alsof ik hier moet overnachten, als een soort eerbetoon aan dit bijzondere schaatspad dat ik volg.
In mijn hotelkamer denk ik terug aan het WK Allround van 1982, dat hier werd gehouden. Wat een spektakel was dat! Volle tribunes, een uitzinnig publiek, en overal feestmuziek met carnavalskrakers. Ik haal me ook een bekende uitspraak van Leen Pfrommer voor de geest: “Hilbert, je moet nog een rondje!” Maar al snel realiseer ik me dat die opmerking uit 1981 in Oslo kwam. Een kleine vergissing, maar het blijft een mooie herinnering. Jammer genoeg is Leen Pfrommer afgelopen 10 mei overleden. Een icoon van de schaatswereld. Bij deze wil ik zijn familie en iedereen die hem gekend heeft sterkte toewensen.
Nu is het tijd om van een lekker diner te genieten. Morgen wacht een nieuwe dag en een nieuw stuk van deze bijzondere tocht!
