P29 Hoogersmilde – Diever – Havelte

Rondje Hoogersmilde – Diever

Vandaag stond geen lange etappe op het programma, maar meer een rondwandeling vanuit Hoogersmilde. Het eerste doel was Oude Willem, waar ik langs het Belevingsbos kwam. Nieuwsgierig liep ik er een stukje doorheen en bewonderde de indrukwekkende houtsnijwerken die tussen de bomen verscholen lagen. Via kronkelende bospaadjes, omgeven door schilderachtige vennetjes, bereikte ik de Haarweg. Deze plek bracht warme herinneringen naar boven, want hier grenst het pad aan de voormalige camping Ellert en Brammert, waar we vroeger heel wat zomers hebben doorgebracht.

Verder ging het langs hunebed D52, een indrukwekkend overblijfsel uit lang vervlogen tijden, en zo kwam ik aan in het pittoreske centrum van Diever. Het was een levendig plaatsje, en ik liep via de sfeervolle straten naar de Kastanjelaan. Hier ligt de natuurijsbaan van Diever, beheerd door IJsvereniging Thialf, die al sinds 1963 bestaat. Het clubhuis was goed onderhouden en straalde gezelligheid uit, een fijne aanblik midden in de rustige omgeving.

Vanuit Diever ging de route verder langs het openluchttheater. Net toen ik dacht dat het een perfecte dag was, barstten de wolken ineens open, en een stevige regenbui spoelde me flink nat. Maar zoals altijd is er na regen zonneschijn, en eenmaal terug in de bossen klaarde het weer gelukkig op. De zon brak door en scheen prachtig over de bloeiende heidevelden, die nu in volle paarse pracht stonden. Het was een betoverend schouwspel, en de laatste kilometers door deze heidevelden waren puur genieten.

Toen de auto weer in zicht kwam, was het inmiddels laat geworden. Voor ik naar huis ging, besloot ik nog even Diever in te rijden om een hapje te eten. Een mooie afsluiting van een dag vol herinneringen, natuur en de charme van Drentse dorpen.

Diever – Havelte

Na het rondje van de vorige keer startte de wandeling vandaag bij de ijsbaan van Diever. Vanaf daar volgde ik de Wittelterweg, die me richting het dorp Wittelte bracht — niet verrassend, maar wel charmant. Net buiten Wittelte was er volop bedrijvigheid: boeren waren bezig met het rooien van maïs. Toen het laatste stukje van het veld werd aangepakt, sprong er plotseling van alles uit de overgebleven maïsstengels. Hertjes, hazen, en konijnen vlogen alle kanten op, een prachtig en onverwacht schouwspel van de natuur.

Ik vervolgde mijn weg over enkele rustige landweggetjes. Het landschap veranderde langzaam en werd steeds bosrijker. Overal om me heen schoten paddenstoelen in alle vormen en kleuren uit de grond, een ware herfstpracht. Op een van de bospaden kwam ik langs een klein veldje met een opvallend bord: “Opleidingscentrum Schapen Drijven”. Ik bleef even staan en zag een vrouw met een groep enthousiaste honden, druk bezig met hun training. Na een gezellig praatje over het vak van schapen drijven en hoe de honden getraind worden, liep ik verder, steeds dieper het bos in.

Tot mijn verbazing stuitte ik opeens op een stel oude spoorrails, slordig en scheef door het bos lopend. Nieuwsgierig zocht ik op mijn telefoon waar dit spoor voor had gediend. Het bleek ooit gebruikt te zijn voor de ontginning van het Holtingerveld en wordt nu gebruikt voor een leuke activiteit: fietsen op rails. Het gaf een bijzondere, historische sfeer aan de bosomgeving.

Ik passeerde de golfclub van Havelte en vervolgens een klein gehuchtje met de imposante Clemenskerk, een historische blikvanger. Al snel liep ik Havelte binnen en kwam ik achter het zwembad De Kerkvlekken uit, waar de ijsbaan van IJsclub Havelte ligt. Wederom was ik verrast: een prachtig onderhouden natuurijsbaan, compleet met allerlei moderne faciliteiten. Wat een parel midden in het dorp!

Mijn tocht eindigde in het centrum van Havelte. Daar nam ik de bus terug naar Diever, terwijl ik terugdacht aan de verrassende ontmoetingen en de schoonheid van het Drentse landschap. Een prachtige wandeling, van maïsvelden vol wild tot mysterieuze bospaden en historische spoorrails.